|
Kot perski uważany jest za jedną z
najstarszych ras kotów. Jak sama nazwa wskazuje pochodzi
on z Persji, czyli terenów dzisiejszego Iranu. Jedna z
teorii mówi, koty te pojawiły się w Europie już w XIII
wieku wraz z rycerzami wypraw krzyżowych. Swoje korzenie
zawdzięczały żyjącym dziko w Azji Środkowej niewielkim
kotowatym drapieżnikom – malunom. Inna teoria z kolei
głosi, że rasa ta pojawiła się na starym kontynencie dużo
później, bo dopiero w XVII wieku. Do dzisiaj nie jest do
końca jasne, kiedy te wdzięczne koty pojawiły się w
Europie, ale pewne jest, że rozprzestrzeniały się dosyć
szybko. Była w tym zasługa miłośników tych niezwykłych
kotów – włoskiego podróżnika Pietro della Vella, który
sprowadził je do Włoch czy Nicolas-Claude Fabri de
Peiresca, z którym przyjechały do Francji. Kilka lat
później te długowłose koty zawitały także w Anglii
|
|
Wygląd kota perskiego odzwierciedla również
jego charakter. Rasa ta znana jest z tego, że jest cicha,
spokojna i zrównoważona. Przez lata persy towarzyszyły
wyższym sferom jako koty do towarzystwa i tak pozostało do
dzisiaj. Najczęstszą formą spędzania wolnego czasu jest
wylegiwanie się kota na kanapie lub kolanach opiekuna.
Pers wpasowywuje się do trybu życia rodziny i szybko
przywiązuje się do właścicieli, z którymi uwielbia spędzać
czas. Ta rasa kotów uwielbia być w centrum zainteresowania
swoich najbliższych. Nie jest jednak przy tym nachalna i
nie narzuca się domagając się pieszczot i nadmiernego
zainteresowania, choć oczywiście chętnie podejmie się
wspólnych zabaw. Persy są całkowicie pozbawione agresji,
dlatego odnajdują się w roli towarzysza dzieci. Warto
jednak pociechy nauczyć delikatnego i prawidłowego
obchodzenia się z pupilem, ponieważ niewłaściwie
traktowany może różnie zareagować. Kot to nie zabawka i
dzieci powinny o tym wiedzieć. Koty perskie nie mają
problemu z zaakceptowaniem nowo poznanych osób, które
odwiedzających ich właścicieli. Są jednymi z najbardziej
udomowionych kotów, przez co ich instynkt łowiecki
praktycznie wymarł.
|
|
Gęsta i bujna
szata kota perskiego, która niewątpliwie jest
jedną z bardziej charakterystycznych cech tej rasy
wymaga starannej pielęgnacji. Odpowiednia i
systematyczna pielęgnacja pozwoli zachować prawidłowy i
przyciągający wzrok wygląd włosa. Niestety długi włos
lubi się plątać, przez co powstają trudne do usunięcia i
nieraz bolesne w rozczesaniu kołtuny. Na szczęście da
się temu zapobiec, dzięki dokładnemu czesaniu. Sierść
kota perskiego powinna być regularnie czesana.
Częstotliwość zależy od indywidualnej struktury sierści
kota (kastraty mają zazwyczaj bardziej obfity
podszerstek) czy pory roku (okres linienia). W
zależności od tego kota perskiego należy czekać
codziennie lub kilka razy w tygodniu. Do
pielęgnacji kociego przyjaciela niezbędnych będzie kilka
narzędzi.
|
